پرسپولیسِ برانکو که مدت‌های طولانی در لیگ (از لیگ پانزدهم)، و در آسیا (از بازی الوحده در 2017) طعم بازگشت را بعد از خوردن گل اول  نچشیده بود، شب بزرگی را برای شکستن طلسم‌اش انتخاب کرد. در شب دوباره‌ی درخشش آسیایی منشا، شب آرامش سیدجلال در دفاع و شب جولان رسن در میانه‌ها؛ برانکو سریال دوگانه‌‌هایش را،  بعد از دوگانه‌ی قهرمانی در لیگ و سوپرجام، باز هم در آزادی تکمیل کرد؛ این بار دومین حضور پیاپی بین چهار بزرگِ آسیا. مرور کنیم که چطور آن‌ها به بازی برگشت‌اند و این‌بار بردند.

آرایش پایه هافبک‌های پرسپولیس لوزی‌ای با راس جلویی ِ بشار رسن، و حضور  نورالهی و عالیشاه در کناره‌ها و به ترتیب در سمت راست و چپ بود. پرسپولیس بازی را با پرس منظم و تمرین‌شده‌ای آغاز کرد. با جابه‌جایی توپ به سمت کناره‌ها هر سه هافبک هجومی در سمت حضور توپ حاضر می‌شدند. دنبال کردن توپ؛ برتری عددی و بستن فضای پیش روی بازیکنان الدحیل را به دنبال داشت. این سرک کشیدن دو هافبک کناری به همه جای زمین در نقشه حرارتی این دو بازیکن نیز نمایان است. به طوری که در نقشه حرارتی نورالهی (تصویر زیر) دیده می‌شود؛ او به عنوان هافبک راست، حضور موثری در سمت چپ هم داشته است که البته قسمتی از آن حاصل جابجایی‌های 30 دقیقه پایانی بازی هم است که به آن اشاره خواهد شد. اولین رمز موفقیت تیم برانکو، دوندگی بی‌امان بازیکنان تا آخرین لحظه و حضور به موقع در تک تک نقاط زمین بود. نورالهی 6 تکل از 6 تکل‌اش در این بازی را با پیروزی به ثبت رساند. موفقیتی 100 درصدی که نشان می‌دهد هیچ بازیکنی از الدحیل که قصد دریبل داشت، اجازه عبور از او را نیافت. پرس همه‌جانبه در زمین حریف در نیمه اول، چند حمله سریع نیمه‌تمام را شکل داد که سرانجام با تنگ کردن به موقع فضا و توپگیری نورالهی، منجر به شوت منشا و لرزه تیرک الدحیل شد.

(نقشه حرارتی احمد نورالهی)

به جز لحظات کوتاهی بعد از گل ناباورانه الدحیل، پرسپولیس نظم تیمی خود را از دست نداد؛ دومین رمز موفقیت تیم برانکو. گل اول پرسپولیس و نقطه شروع بازگشت از پرسی حاصل شد که الدحیل را به اجبار به زمین خودی کشاند، به توپگیری رسن و ضربه او ختم شد که راهی کرنر شد، و سیدجلال در نقطه‌ای در کنج دروازه به آن خاتمه داد.  
 در این شیوه پرس کمال به عنوان تک هافبک دفاعی وظیفه سخت پوشش فضای بین دفاع و هافبک‌های جلو کشیده را داشت. که با نگاه به نقشه حرراتی اکت‌های او، شمایل دژ یک‌نفره او مشخص می‌شود.

(نقشه حرارتی کمال کامیابی‌نیا)

بعد از به تساوی کشیدن نتیجه، برانکو با بیرون کشیدن ماهینی، تغییراتی دومینویی در خط دفاع پرسپولیس شکل داد. شجاع به دفاع راست رفت، انصاری به مرکز آمد و مصلح مدافع چپ شد. تغییری که در انتهای بازی با نساجی در لیگ برای دقایقی امتحان شد و به نظر سورپرایز معهود برانکو بود. این تعویض با جابجایی عالیشاه و نورالهی از چپ به راست موجب تغییر چهره کناره‌های پرسپولیس شد.

برانکو دو مهاجمش را در زمین حریف نگه داشت تا ضرب‌آهنگ هجومی تیم کاهش نیابد. در تصویر زیر نقشه لمس توپ‌های علیپور قابل مشاهده است. با گردشی مدام در تمام نیمه بالایی زمین. دیگر مهاجم پرسپولیس هم با برنامه در زمین حریف بود. منشا بارها در این بازی اقدام به دریبل و سعی در عبور از یار مقابل را به اجرا گذاشت. برنامه‌ای برای باز کردن دفاع الدحیل، که با توجه به قدرت و شگرد او در بدن گذاشتن مقابل حریفان، از سوی کادر فنی به او سپرده شده بود. او بیشتر از هر بازیکن دیگری در پرسپولیس قصد گذشتن از حریف را کرد و با سه دریبل موفق، موفق‌ترین هم بود. دریبل‌هایی که آخرین‌اش، او را با تور دروازه‌‌ی الدحیل تنها گذاشت، و با ضربه‌ای آسان پیش 80 هزار چشمِ خیره، دروازه صعود را گشود.

(نقشه لمس توپ علی علیپور)

پیش از شروع لیگ نگاه‌ به برنامه نیم‌فصل و رسیدن به این هفته از بازی‌ها، برای هرکس که همزمان گوشه چشمش به نیمکت خالی از بازیکن پرسپولیس هم بود، نشانگانِ روزهای سخت بود. برنامه‌ای که دوئل بزرگ آسیایی برای رسیدن به نیمه‌نهایی و بعد از آن دربی را در شرایط پرتراکمی با بازی‌های لیگ و در فاصله‌ای کم از هم نشان می‌داد. حالا برانکو و یازده بازیکن‌اش با هم از این نقطه عطف اساسی گذشته‌اند. آن‌ها با پشتوانه‌ روانی‌ای به‌موقع، ایستاده‌اند بر قله انرژی، و آماده برای ادامه ماجراجویی با دست‌های خالی.